Буковинська Полонія

W 80. rocznicę urodzin

Profesor Kazimierz Feleszko, syn Emiliana i Aurelii Różyckiej urodził się 18 września 1939 roku w Czerniowcach na Bukowinie. Znany dziś jako slawista, który poświęcił kilkanaście lat badaniom naukowym i problematyce językowo-kulturowej Bukowiny. Miał niezwykle zdolności językowe: pamiętał z dzieciństwa trochę rumuński i ukraiński, były to języki szkoły i najbliższego sąsiedztwa, gdzie bawił się z dziećmi na ulicach Czerniowiec. Na jednej z ulic Czerniowiec, zamieszkałej przez przedstawicieli różnych grup narodowościowych językiem porozumiewania się dorosłych był niemiecki. Dzieci bawiąc się mówiły po rumuńsku, ale rozmowy z najbliższym sąsiadem odbywały się po ukraińsku.

W 1945 rodzice Kazimierza Feleszki wraz z innymi bukowińskimi rodzinami przesiedlili się z Czerniowiec na Śląsk Opolski, do Prudnika. Śląsk – następny obszar wymieszania kultur i języków: gwara śląska, język niemiecki, czeski z-za pobliskiej granicy. W Prudniku Kazimierz ukończył szkołę podstawową, a następnie średnią.

Drogę zawodową rozpoczął w 1957 r. kierując się na studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Z czasem doskonalił język niemiecki, ukraiński, rumuński. Mówił gwarą śląską, co stanowiło często powód wyśmiewania go przez kolegów. Studiował slawistykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie opanował języki byłej Jugosławii, zwłaszcza serbski i macedoński, następnie zaś bułgarski. Znajomość wielu języków sprzyjała powodzeniu w jego studiach, a następnie w językoznawczych badaniach naukowych. Magisterium z serbokroatystyki uzyskał w r. 1962, doktorat z tego samego zakresu w 1970., w r. 1980 habilitował się z językoznawstwa polskiego.

Zmarł 3 lipca 2001 roku w wieku 62 lat. Ewa Rzetelska-Feleszko napisała następujące: „Do końca otoczony troskliwą i czułą opieką rodziny. Dziś, tj. 6. 07.2001 roku Prezydent RP miał Mu wręczyć nominację profesora tytularnego. Zdążył jeszcze w tej sprawie otrzymać pismo z Kancelarii Prezydenta i nim się cieszyć.

Pracował naukowo jako slawista, zajmował się językami południowych Słowian i pograniczem ukraińskorumuńskim, wiele podróżował po Europie, zwłaszcza po wszystkich krajach bałkańskich; swobodnie mówił wieloma językami. Był nauczycielem akademickim w Polsce (Uniwersytet Warszawski) i w Niemczech (Monachium). Studenci uwielbiali Go, miał z nimi świetny kontakt, był też dla nich autorytetem.

Miał wyjątkowy dar zyskiwania sympatii i przyjaźni wszędzie, gdzie się znalazł. Również w ostatnich ciężkich miesiącach w – szpitalu, wśród lekarzy i pielęgniarek. Uwielbiały go wszystkie dzieci własne i przyjaciół. Wychował dwie przybrane córki i syna.

Był tułaczem: urodzony w Czerniowcach w regionie zwanym Bukowiną (dziś na Ukrainie), przesiedlony po wojnie na Śląsk Opolski do Prudnika, prawie 40 lat spędził w Warszawie. Przez całe dorosłe życie szukał swojej ojczyzny w różnych krajach, nie mogąc jej odnaleźć. Bardzo wiele zrobił dla sprawy „małych ojczyzn”, zwłaszcza dla rodzinnej Bukowiny.

Kochał życie, wszystkie jego dary i przywileje. Lubił – po bałkańsku – śpiewać, tańczyć bawić się w atmosferze „zastawionego stołu”. Brak mu było wytrwałości właściwej naukowcom.

Los obdarował go miłością ludzi, ale i cierpieniem ponad miarę. Choroby wplatały się we wszystkie lata Jego życia. Ostatnia, bardzo ciężka ciągnęła się przez dwa lata”. List z dnia 4.07.2001, podpisany Ewa Feleszko.

Była moim Nauczycielem i Mistrzem takim na zawsze go zapamiętałam i taki zostanie w mojej pamięci.

Kazimierz Feleszko zapoczątkował Międzynarodowe Konferencję Naukowe, które towarzyszyły Międzynarodowemu Festiwalowi Folklorystycznemu „Bukowińskie Spotkania”.