JADWIGA KUCZABIŃSKA ukształtowała w pewien sposób mnie, moje myślenie, kierunek mojego zainteresowania. W 1990 roku wysłała bowiem mnie na studia do Polski, interesując się moim rozwojem naukowym do dziś. Pani Jadwiga obchodzi w sierpniu Dzień urodzin. Dziś na tę część składam Jej hołd oraz podziękowanie w postaci tych wspomnień, życząc jednocześnie wiele lat życia w zdrowiu.
Smutna wiadomość dotarła na Bukowinę...
Zmarła Teresa Kulikowicz-Dutkiewicz, wieloletni wiceprezes Federacji Organizacji Polskich na Ukrainie, a od 1993 r. - redaktorką naczelną czasopisma Federacji „Nasze Drogi”.
Ta wychowanka polskiej szkoły im. Marii Magdaleny we Lwowie, absolwentka Politechniki Lwowskiej z wielkim zaangażowaniem oddawała się pracy na rzecz odrodzenia polskości na Ukrainie. Zależało jej na budowaniu polskiej tożsamości narodowej Polaków mieszkających na Ukrainie, wzbudzaniu w nich poczucia więzi wspólnotowej z Polakami z kraju i z Ojczyzną.
Była wielkim przyjacielem Bukowińskiej Polonii, aktywnie współpracowała z Zarządem Głównym Obwodowego Towarzystwa Kultury Polskiej im. Adama Mickiewicza, czasopismem Towarzystwa „Gazeta Polska Bukowiny”. Łączyła nas wspólnota wartości i celów, była dla nas przykładem oddania pracy na rzecz innych. Na zawsze pozostanie w naszych sercach i pamięci.
Jej ofiarna praca na rzecz środowiska Polaków na Ukrainie, a także umacniania więzi z Ojczyzną została doceniona i wyróżniona odznaczeniami: Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP, Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP, Odznaką Zasłużony dla Kultury Polskiej, a także Orderem Uśmiechu.
Rodzinie, przyjaciołom składamy wyrazy szczerego współczucia.
Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie!
Zarząd Główny Otganizacji Społecznej
„Obwodowe TKP im. Adama Mickiewicza”
Redakcja „Gazety Polskiej Bukowiny”
Znaliśmy się od dawna, bo przecież byliśmy kolegami – pracowaliśmy na podobnych stanowiskach w redakcjach gazet obwodowych: ja – w „Bukowinie Radzieckiej”, a Pan Ludwik Markulak – w „Zorile Bucovinei"(„Gwiazda Bukowiny”). Rozmawialiśmy przez telefon prawie codziennie, ponieważ czekaliśmy na oficjalne materiały z teletypu (a ten wówczas najszybszy środek komunikacji znajdował się w redakcji gazety „Bukowina Radziecka”). Pan Ludwik telefonował do mnie, aby dowiedzieć się „co nowego”, symbolizując – jakie są perspektywy czasowe uzyskania tej czy owej informacji. Chodziło tu przede wszystkim o materiały z Biura Politycznego KC KPZR, Agencji Telegraficznej Związku Radzieckiego lub Ukrainy Radzieckiej (ТАРС lub РАТАУ). Bo kiedy teletyp bez przerwy przekazywał raporty ze zjazdów czy plenów partyjnych, spotykaliśmy się w drukarni, gdzie często pełniliśmy dyżury przez całą noc.
Gdzieś w latach 1780-1790 na ziemie teraźniejszej Bukowiny przybyli młodzi chłopcy Pszybyszewski, Jakubowski, Szymański, Biniowski i Krasowski, a może było ich więcej... Osiedlili się nad rzeką Seret pod lasem. Przedstawiciele pierwszych polskich rodzin w Pance przetrwali do dnia dzisiejszego. Najwięcej jest rodzin Krasowskich... Ten fragment, jest wzięty z krótkiej pracy naukowo-badawczej Marii Melnyczuk i Jarosława Rusnak (mojego syna) „Społeczność Polska we wsi Panka” i świadczy o tym, skąd i jak moi przodkowie – Krasowscy mogli pojawić się w Pance. Trudno teraz wyrysować drzewo genealogiczne mojej rodziny od początku jej zamieszkania na terenach teraźniejszej Bukowiny. W rodzinnym albumie znalazłam zdjęcie najstarszego Krasowskiego – mojego pradziadka Michała, który może być dopiero wnukiem tego „pierwszego” Krasowskiego.
Ludwik Markulak, syn Anny i Antoniego urodził się 27 sierpnia 1927 roku. W 1934 roku rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Dawidenach na Bukowinie, najpierw była to polska szkoła, a potem rumuńska, w związku z tym, że Dawideny wówczas znajdowały się w granicach Rumunii. Języka polskiego uczyła w tej szkole Maria Lesiecka, z którą po wojnie, w czasach komunistycznych utrzymywał korespondencję. To była najwierniejsza przyjaźń, która trwała aż do śmierci, Maria Lesiecka zmarła we wrześniu 2008 roku. W 1942 roku Ludwik Markulak rozpoczął nowicjat w zakonie OO Jezuitów w Czerniowcach. W latach 1944-1948 Ludwik Markulak wraz z siostrą Lidią studiowali na wydziale pedagogicznym w Czerniowcach. Po studiach w latach 1949-1956 Ludwik pracował w szkole w Dawidenach. W związku z tym, że były pozamykane kościoły i zabroniono uczyć polskiego, Ludwik po kryjomu w tej wsi uczył dzieci języka polskiego.
Сторінка 5 із 6
Публікація висловлює лише думки автора/авторів і не може ототожноватися з офіційною позицією Канцелярії Голови Ради Міністрів
