Gdzieś w latach 1780-1790 na ziemie teraźniejszej Bukowiny przybyli młodzi chłopcy Pszybyszewski, Jakubowski, Szymański, Biniowski i Krasowski, a może było ich więcej... Osiedlili się nad rzeką Seret pod lasem. Przedstawiciele pierwszych polskich rodzin w Pance przetrwali do dnia dzisiejszego. Najwięcej jest rodzin Krasowskich... Ten fragment, jest wzięty z krótkiej pracy naukowo-badawczej Marii Melnyczuk i Jarosława Rusnak (mojego syna) „Społeczność Polska we wsi Panka” i świadczy o tym, skąd i jak moi przodkowie – Krasowscy mogli pojawić się w Pance. Trudno teraz wyrysować drzewo genealogiczne mojej rodziny od początku jej zamieszkania na terenach teraźniejszej Bukowiny. W rodzinnym albumie znalazłam zdjęcie najstarszego Krasowskiego – mojego pradziadka Michała, który może być dopiero wnukiem tego „pierwszego” Krasowskiego.

Znaliśmy się od dawna, bo przecież byliśmy kolegami – pracowaliśmy na podobnych stanowiskach w redakcjach gazet obwodowych: ja – w „Bukowinie Radzieckiej”, a Pan Ludwik Markulak – w „Zorile Bucovinei"(„Gwiazda Bukowiny”). Rozmawialiśmy przez telefon prawie codziennie, ponieważ czekaliśmy na oficjalne materiały z teletypu (a ten wówczas najszybszy środek komunikacji znajdował się w redakcji gazety „Bukowina Radziecka”). Pan Ludwik telefonował do mnie, aby dowiedzieć się „co nowego”, symbolizując – jakie są perspektywy czasowe uzyskania tej czy owej informacji. Chodziło tu przede wszystkim o materiały z Biura Politycznego KC KPZR, Agencji Telegraficznej Związku Radzieckiego lub Ukrainy Radzieckiej (ТАРС lub РАТАУ). Bo kiedy teletyp bez przerwy przekazywał raporty ze zjazdów czy plenów partyjnych, spotykaliśmy się w drukarni, gdzie często pełniliśmy dyżury przez całą noc.

Ludwik Markulak, syn Anny i Antoniego urodził się 27 sierpnia 1927 roku. W 1934 roku rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Dawidenach na Bukowinie, najpierw była to polska szkoła, a potem rumuńska, w związku z tym, że Dawideny wówczas znajdowały się w granicach Rumunii. Języka polskiego uczyła w tej szkole Maria Lesiecka, z którą po wojnie, w czasach komunistycznych utrzymywał korespondencję. To była najwierniejsza przyjaźń, która trwała aż do śmierci, Maria Lesiecka zmarła we wrześniu 2008 roku. W 1942 roku Ludwik Markulak rozpoczął nowicjat w zakonie OO Jezuitów w Czerniowcach. W latach 1944-1948 Ludwik Markulak wraz z siostrą Lidią studiowali na wydziale pedagogicznym w Czerniowcach. Po studiach w latach 1949-1956 Ludwik pracował w szkole w Dawidenach. W związku z tym, że były pozamykane kościoły i zabroniono uczyć polskiego, Ludwik po kryjomu w tej wsi uczył dzieci języka polskiego.